Black Hills/Wyoming

De dagen gaan snel, over 7 dagen staan wij weer op Schiphol.
Wat hebben we de afgelopen 4 dagen gedaan?
Donderdag 13 mei 2010:
We staan vroeg op en ontbijten. We hebben vandaag 4 activiteiten op het programma staan. We rijden the Black Hills in om naar het Crazy Horse Memorial te gaan. Van te voren heb ik de geschiedenis daarover gelezen. Het boeit mij enorm en ik vind het leuk dat de geschiedenis van verschillende bezienswaardigheden van dit stuk South Dakota in verband staat met elkaar. Mount Rushmore en Crazy Horse hebben met elkaar te maken.
Een stukje geschiedenis hierover:
“My fellow chiefs and I would like the white man to know the red man has great heroes, also.” Lakota (Sioux) Chief Henry Standing Bear schreef deze woorden aan Sculptor Korczak Ziolkowski om hem uit te nodigen om een mountain memorial te maken van Crazy Horse. Korczak was geboren op 6 september en Crazy Horse was overleden op 6 september.Op de een of andere manier betekende dat iets. In 1939 werd Korczak aangeschreven door Standing Bear omdat Korczak geholpen had bij Mount Rushmore. Tevens stond Korczak bekend om zijn werk. Standing Bear en Korczak kozen een 600-foot-high mountain voor het Memorial. Uiteindelijk zou Crazy Horse 563 feet high worden en 641 feet long. Korczak wist dat hij het complete Memorial nooit te zien zou krijgen. Op 3 juni 1948 werd de eerste dynamite gedaan op/in de berg. Op 3 juni 1998 werd het 50 jarig bestaan gevierd, het gezicht van Crazy Horse was toen klaar. Korczak is op 74 jarige leeftijd overleden, op 20 oktober 1982. Samen met zijn vrouw Ruth (18 jaar jonger) heeft hij 10 kinderen. Vijf jongens en vijf meisjes. Zeven kinderen werken op dit moment door aan het Memorial en wonen er. De andere 3 wonen in de omgeving maar binnen de 5 Mile. Alles wordt gedaan op vrijwillige basis en geld komt van donateurs, leden etc. Er is inmiddels ook een volgende generatie aanwezig. Het is een familieproject. Tot zover dit stukje geschiedenis.
Ik besef mij dat ook ik (waarschijnlijk)nooit het complete Memorial zal zien, ik hoop dat mijn kinderen het wel te zien krijgen. Evyn zal haar computerkennis dan bij moeten houden tot ze misschien wel in het bejaardenhuis zit. Het duurt nog vele jaren voordat het af is. Ik ben onder de indruk van dit familieproject. Mount Rushmore is bijzonder klein vergeleken bij Crazy Horse. We besteden hier veel tijd en stappen weer in de auto om naar/door Custer State Park te rijden. Een park waar de dieren in het wild rondlopen. We rijden de Wildlife Loop en speuren de omgeving af naar de dieren. We zien er best veel: White-tailed Deer, Mule Deer, Mountain Goats, Pronghorns, Elk, Buffalo and Prairie Dogs. Ook dit kost meer tijd dan we gedacht hadden.
Het plan om daarna naar Mount Rushmore te gaan is iets teveel van het goede en het lijkt ons niet verstandig om weer een museum in te gaan. Dat gaan de kinderen niet trekken. Dat schuiven we door naar morgen. We gaan nog zwemmen. Dat hebben we beloofd aan Sem. We zwemmen van 19.00 uur tot 21.00 uur. Eten nog een broodje en de jongens naar bed. De meiden hangen op de bank en kijken een film.
Vrijdag 14 mei 2010:
We ontbijten uitgebreid en gaan weer op pad. Eerst gaan we naar Mount Rushmore. Van een afstand zien we het Memorial al boven de bomen uitsteken. We rijden er langs, zien het van dichtbij en beslissen dat als we naar Hot Springs willen we het niet gaan redden met de tijd. Mount Rushmore kunnen we altijd nog een keer doen op een ochtend, we verblijven er niet ver vandaan. We rijden door de Black Hills via een mooie route naar Hot Springs. Onderweg op die mooie route rijden we door een one way tunnel en staan we ineens oog in oog met Mount Rushmore. Een prachtig gezicht vanaf die plek. We maken wat foto’s en gooien sneeuwballen. Sem maakt ook goede en leuke foto’s. Sem wil van René en mij een foto maken. Dat mag en kan. Hij maakt de foto en René zegt ‘m dat hij wil dat ook zijn schoenen erop staan. Sem maakt meteen een fantastische foto van René z’n schoenen. Hij vond het zelf een goede grap. Hij heeft wel humor dat jongetje. We rijden verder door Custer State Park en komen veel Buffalo tegen, een prachtig gezicht. Ze versperren de weg en het duurt even voordat we veilig door kunnen rijden. We vinden in Hot Springs uiteindelijk niet veel wat we leuk vinden. We hebben geen zin in een museum. We stappen een restaurant binnen en lunchen daar. We rijden via een andere route weer richting Rapid City. Evyn stelt voor om dan maar te gaan winkelen, want dat heb ik toch ruim 8 maanden niet kunnen doen met haar. Ze vergeet even dat wij wel 8 maanden gestort hebben voor al dat gewinkel van haar. Maar goed, we doen het want er zit hier een TJ Maxx. Helemaal geweldig vindt Evyn! René gaat met Sem naar een Kartbaan die we onderweg hebben gezien. Stef mag met ons mee. Dat vindt hijzelf niet zo’n goed idee en hij zet het ruim een half uur op een schreeuwen. Het enige dat Stef wil is met René in de auto rijden. Jeff noemt Stef al een Carguy. De mensen in de winkel bieden koekjes aan en dat helpt. Na anderhalf uur komt René ons weer ophalen en gaan we naar het hotel. Het is te laat om nog te gaan zwemmen. We eten nog wat en dan gaan de jongens naar bed. Ik ga nog even een uurtje sporten en de dag is weer voorbij. Het was een prachtige dag.
Zaterdag 15 mei 2010:
Het regent en het is saai weer. René heeft geen zin om weer in de auto te stappen. We ontbijten uitgebreid en rommelen wat op de kamer. Wat gaan we dan doen? Mount Rushmore? Niemand heeft zin. Er moeten wel boodschappen gedaan worden. We kunnen naar de Kartbaan of Bear Country U.S.A. (in de regen???). Sem wil graag weer zwemmen. Dat gaan we doen!!!! Eerst even boodschappen doen. Sem en ik blijven in het hotel, wij hebben genoeg van al dat gewinkel. René doet graag boodschappen als we op vakantie zijn, nou dat vind ik niet erg. Ik vind het een goed idee als Stef met ‘m meegaat, want ik heb geen zin in dat gebrul. Stef staat al klaar bij de deur. Als de boodschappen gedaan zijn lunchen we en gaan we naar het zwembad. Er is een gedeelte waar Sem helemaal alleen kan spelen met 3 glijbanen. Hij vermaakt zich prima daar. Het leukste vindt hij de spuit waar veel water uitkomt. Hij richt de spuit op mij en mensen die langslopen. Aan de andere kant van het bad zijn 3 glijbanen, 2 waar je met een Tube (band) vanaf gaat en 1 gewoon. Merel is op donderdag veel met ‘m samen van de glijbaan geweest. Sem gaat nu al vrij snel alleen op een Tube naar beneden. Hij vindt de groene glijbaan het leukste. De blauw/rode glijbaan komt uit in een trechter en die vind ik helemaal geweldig. We spelen ook lang in een ander bad met een bal. Uiteindelijk zwemmen we van ongeveer 15.00 uur tot 18.30 uur. Om 16.00 uur is René met Stef naar de kamer gegaan voor een slaapje. ’s Avonds eten we heerlijk bij Olive Garden. Stef steelt de show bij de bediening en de overige gasten. Terug in het hotel maak ik een begin met dit verhaal, maar willen we niet al te laat naar bed gaan. Vandaar dat ik het nog niet op de site kon plaatsen. Nu de zondag er meteen maar bij schrijven.
Zondag 16 mei 2010:
Op mijn aandringen gaan we naar Devils Tower. Sem wil eigenlijk zwemmen, dat kan ik mij voorstellen. Ik wil naar Devils Tower, maar dat is een behoorlijk stukje rijden. We gaan toch en uiteindelijk viel de reis wel mee. We rijden van South Dakota de Staat Wyoming binnen en ook al rijden we op de Interstate, de natuur is weer bijzonder prachtig. De Amerikanen trekken er een dagje op uit en kamperen langs de Interstate. Onderweg komen we veel motorrijders tegen. Natuurlijk veel Harley Davidson. Ook kun je hier nog zonder helm rijden. We rijden soms only the lonely en komen bijna niemand tegen. In de buurt van Devils Tower stoppen we even en eten een ijsje. Dan komen er weer veel motorrijders langs en René stelt voor om hier te blijven en ook lekker op de motor door het landschap te gaan. We fantaseren dat we dan Devils Tower kopen en er een woongedeelte in maken en verder hebben we weinig nodig. Misschien Wireless internet??? Leuk!!! Een nieuwe droom!!!. Terwijl die andere nog niet eens compleet is. Vaak lezen we hier de tekst: Don’t forget your dreams! We rijden tot dicht bij Devils Tower. Het verhaal wat er aan vast zit is The Legend of Devils Tower. Many Native American legends have been passed down thru time, but this legend seems to be the most popular.
One day, an Indian tribe was camped beside the river and seven small girls were playing at a distance. The region had a large bear population and a bear began to chase the girls. They ran back towards their village, but the bear was about to catch them. The girls jumped upon a rock about three feet high and began to pray to the rock, “Rock, take pity on us; Rock, save us.” The rock heard the pleas of the young girls and began to elongate itself upwards, pushing them higher and higher out of reach of the bear. The bear clawed and jumped at the sides of the rock, and broke its claws and fell to the ground. The bear continued to jump at the rock until the girls were pushed up into the sky, where they are to this day in a group of seven little stars (the Pleiades). The marks of the bear claws are there yet. As one looks upon the tower and contemplates its uniqueness, it isn’t hard to imagine this legend as fact.
We lopen rond Devils Tower (2 km) en zien best veel ‘Towerbeklimmers’. Het is weer een mooi stukje natuur en op sommige plekken krijgen we een prachtig uitzicht over het landschap.
We rijden via een leuke, voor een stukje een andere route naar het hotel. Er is nog tijd om te zwemmen en dat gaan we dan ook meteen doen. Om 17.35 uur liggen we in het zwembad en we zwemmen tot 20.00 uur. Het is geweldig om te zien hoe leuk Sem het vindt. Stef wordt ook steeds handiger in het water. De meiden hebben elkaar gevonden. Het is wel handig hoor 2 van die grote meiden. Zo konden René en ik even samen van de glijbaan in een Tube. De meiden zwommen even met de jongens. We hebben de treden van de trap geteld, 70 maar liefst en dat heel wat keren om daarna weer naar beneden te glijden. Ik vond het een sport op zich, het cardio rondje heb ik vanavond maar even overgeslagen.
Na het zwemmen hebben we gegeten en de jongens naar bed. Ook wij gaan niet te laat slapen, want morgen hebben we de reis terug naar Arlington op het programma staan. Het tijdsverschil is ook nog 1 uur en we gaan nog PIERRE bezoeken en maken nog andere stops. Dinsdag is Evyn jarig! Ze wordt 18 op de 18e van de maand mei (12.36 uur Nederlandse tijd= 05.36 AM in Arlington), a golden birthday?!?!?
Tot het volgende stukje. Groetjes van Ingrid en natuurlijk René, Evyn, Merel, Sem en Stef.